Οι 14 «ευέλικτες» σχέσεις εργασίας που έχουν στη διάθεσή τους οι ξενοδόχοι, οι άθλιες συνθήκες δουλειάς και η κατάργηση κάθε ωραρίου στα «πεντάστερα» κάτεργα, οι συμβάσεις μιας μέρας, οι μισθοί πείνας και η απληρωσιά, οι «πρακτικάριοι» και η ανεργία με το τέλος της σεζόν, όλα «με το νόμο και με τη βούλα» των αστικών κυβερνήσεων διαχρονικά, όπως και της σημερινής, είναι η άλλη όψη της τρελής κερδοφορίας των μεγαλοξενοδόχων, που σπάνε το ένα πίσω απ' το άλλο τα «ρεκόρ» της εκμετάλλευσης, ανοίγοντας έτσι προοπτικές για επιπλέον «μεγάλες επενδύσεις» στον κλάδο.
Η εντατικοποίηση μέχρι εξόντωσης που ζουν οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο, η κατάργηση κάθε σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας ακόμα κι αυτής της μιας μέρας για ξεκούραση, η δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί και η απληρωσιά μηνών, όλα όσα αναδείχτηκαν και με τον τραγικό θάνατο της 42χρονης εργαζόμενης στην «Καρυπίδης» τη βδομάδα που πέρασε, είναι η άλλη όψη του «Εμπορίου που ανακάμπτει», των συγχωνεύσεων και των μεγάλων «ντιλ» στο χώρο.
Η μαύρη ανασφάλιστη εργασία, το σύγχρονο δουλεμπόριο, πλάι στο πλήθος προνομίων
για τους εφοπλιστές και τους επιχειρηματικούς ομίλους που βγαίνουν από τις λεηλατημένες τσέπες του λαού, είναι το «μυστικό» της ανάπτυξης της ελληνικής ναυτιλίας, που θεωρείται από την κυβέρνηση ως ένας από τους πυλώνες ανάταξης συνολικά της οικονομίας και ειδικά σε ό,τι αφορά τον «στρατηγικό στόχο» της Ελλάδας «κόμβου εμπορίου και Ενέργειας».
Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Αυτά είναι τα μηνύματα στους «επενδυτές που ανταποκρίνονται», αυτές είναι οι ευνοϊκές προϋποθέσεις για «έξοδο στις αγορές», ώστε το κράτος να δανειστεί φτηνά για τους επιχειρηματικούς ομίλους, αυτά βρίσκονται και στον πυρήνα του «σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης» που άρχισε να παρουσιάζει μέσα στη βδομάδα η κυβέρνηση. Αυτούς αφορά και «το τέλος της επιτροπείας» για το οποίο μιλάει και όχι βέβαια τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που θα είναι μόνιμα στη στρούγκα των μνημονίων διαρκείας, των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» και ελέγχων, των ψηφισμένων αντιλαϊκών μέτρων και όσων είναι μπροστά. Που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από μια ανάπτυξη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα και τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και με προϋπόθεση τη μόνιμη επίθεση διαρκείας στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Η «επιστολή προθέσεων» που έστειλε μέσα στη βδομάδα στο ΔΝΤ η κυβέρνηση, οι δεσμεύσεις για την απαρέγκλιτη εφαρμογή όλων των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στο τέταρτο μνημόνιο που ψηφίστηκε πρόσφατα, η προαναγγελία του τρίτου γύρου της αξιολόγησης που θα ανοίξει συνολικά τη βεντάλια των εργασιακών ανατροπών, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Τα κυβερνητικά πανηγύρια για την «αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού» από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δεν κρύβουν ότι η «αναγνώριση» πηγαίνει μαζί με την υπενθύμιση ότι αυτές πρέπει να συνεχιστούν στο διηνεκές...
Οπως και ο «αχός» της σκανδαλολογίας και των συγκρούσεων των αστικών κομμάτων γύρω από υποθέσεις με οσμή σκανδάλου ή τον έλεγχο αστικών θεσμών, που συνεχίστηκε τη βδομάδα αυτή με επίκεντρο την αντιπαράθεση για την αστική Δικαιοσύνη, δεν κουκουλώνουν το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα «σφάζονται» στην ποδιά του κεφαλαίου, για το ποιος μπορεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά να υπηρετήσει τους στόχους.
Σε ένα τέτοιο - κοινό - έδαφος στήνονται οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές για τον εγκλωβισμό του λαού, σε «σχήματα» και συνθήματα ξένα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο παλεύει η κυβέρνηση, ξεπερνώντας κάθε όριο υποκρισίας και εξαπάτησης, να εξωραΐσει τη βρώμικη δουλειά που κάνει για λογαριασμό του κεφαλαίου παρουσιαζόμενη πότε να μάχεται σε μια σειρά υποθέσεων όπως αυτή του «Καρυπίδη» κατά της αστικής Δικαιοσύνης, η οποία βέβαια υλοποιεί το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που η ίδια διατήρησε και ενίσχυσε και πότε να «μη γνωρίζει τίποτα» για την κατάπτυστη αίτηση επανεξέτασης της υπόθεσης των εργατών γης στη Μανωλάδα που η ίδια ζήτησε αλλά αναγκάστηκε να πάρει άρον άρον πίσω κάτω από την κατακραυγή.
Κυριακή 16 Ιούλη 2017
